نورپردازی و سیستم ایمنی بدن

نورپردازی و سیستم ایمنی بدن

سیستم ایمنی در معرض تنش های متنوعی است. اخیرا دانش ایمنی شناسی مطالعاتی در زمینه چگونگی اثرگذاری عمیق تغییرحالت، استرس، ریتم وعادات روزانه بر  واکنش ایمنی هورمون ها داشته است.

مرکز این عوامل ممکن است نور عبوری مابین چشم و هورمون های مدولاسیون مغز باشد. در پستانداران بزرگ فقط نورمرئی ( ۴۰۰-۷۰۰ nm ) توسط شبکیه دریافت می شود. سپس این انرژی نوری انتقال یافته و به پوسته مرئی تحویل داده می شود و به وسیله یک تغییر معبر به بالای دوراهی هسته ( SCN)  یعنی ناحیه هیپوتالاموس که ریتم شبانه روزی را هدایت می کند، می رسد.

نورمرئی همچنین غده هیپوفیز و غده صنوبری را تنظیم کرده و ترشح غده صنوبری را تغییر می دهد. ملاتونین، نورآدرنالین و استیل کولین با تحریک نور کاهش یافته در حالی که سطح کورتیزول، سروتونین، GABA و دوپامین افزایش می یابد. اجاد اثر افزایش قطر روده ای پلی پیتیده (VIP) ، آزادسازی گاسترین پیتیده (GRP) و عصب پیتیده (NPY) در SCN موش های صحرایی نشان دهد که توسط نور بهبود داده شده است.

این تغییرات ترشح عصبی می تواند سبب تغییر خلق و خو و ریتم شبانه روزی و به همین نسبت منجر به تغییر مقاومت در برابر بیماری ( ایمنی) شود.

نور همچنین به واسطه پوست می تواند روی حالت ایمنی اثر بگذارد. نورمرئی می تواند به لایه های بیرونی و غشایی پوست نفوذ کند و امکان دارد مستقیما با سلول های سیار مسئول ایجاد مصونیت از اختلال برای حالت ایمنی، فعل و انفعالات داخلی داشته باشد.

در نتیجه نور سیستم ایمنی را هم از طریق چشم-مغز و هم از طریق واکنش های پوست تنظیم می کند. طول موج های بلندتر عمق نفوذ بیشتری در بافت های چشمی و پوستی دارند. پتانسیل توقف یا فعالیت واکنش ایمنی به طول موج بستگی دارد. نور همچنین تغییرات خاصی را در تولیدات ترشحات عصبی هورمون هایی که مستقیما می تواند واکنش ایمنی را تنظیم کند، باعث می شود.

از آنجا که نور روی فرآیندهای ترشحات عصبی اثر می گذارد، طول موج، شدت و زمان نور محیط باید در طراحی و تفسیر آزمایشات ایمنی شناسی قرار گیرد. و این موضوع اهمیت محاسبات روشنایی براساس استانداردها را نشان می دهد.